Buurtcafé

Het terras van het buurtcafé ligt er rustig bij. De ober die me zojuist een biertje heeft gebracht stapt rustig heen en weer tussen bar en terras. Hij flaneert. De bestellingen in zijn hoofd lijken hem niet op te jagen. Hij lacht vriendelijk van onder zijn baseball cap. Buiten aan een van de aluminium tafels zit een stel dat in een onherkenbare taal spreekt. Het zou iets Scandinavisch kunnen zijn maar gezien het tekort aan uitgesmeerde klinker klanken kan het ook best Oost-Europees zijn. Ze zijn op leeftijd. Zij heeft het haar nog lang ondanks dat het niet meer groeit en dus vanuit praktisch oogpunt beter kort geknipt kan worden. Hou oud je dan precies bent weet ik niet. Ze rookt dun gerolde sjekkies die ze tussen de punten van haar wijs- en middelvinger houdt. Haar huid is schraal, haar man gezet. ShBarcelona deelt vandaag een persoonlijk verhaal.

Gerelateerd artikel: Barcelona; waar locals eten

Markt

Foto via Visualhunt

Langzaam glijdt de zon achter de overdekte markt. Zo nu en dan rolt een kar volgeladen met groente en fruit naar buiten die wordt voortgeduwd door een driftig telefonerende man met een grijze paardenstaart. Hij gebruikt bijzonder veel lichaamstaal voor een telefoongesprek. Het heeft iets theatraals. Eén van de wieltjes van de kar is kapot en draait constant om zijn eigen as. Bij het terras is inmiddels een Afrikaanse meneer komen staan. Hij draagt een veelsnarig instrument bij zich dat kinkt als een banjo die kindjes heeft gemaakt met een harp. Hij beheerst het instrument matig. Tussen de liedjes door vertelt hij dat hij twee jaar geleden is aangekomen in Europa via een bootje over zee. Hij vertelt het met een Disney glimlach. Het oudere stel geeft gul, de ober met pet een boks. Met dezelfde Mickey Mouse lach en met om en nabij drie Euro loopt de Afrikaanse man verder.

Brandy

Foto via Visualhunt

Aan de andere kant naast me zit een stel met een kinderwagen, ze hebben beiden de wallen van kersverse ouders. Opgezwollen en paars-zwart van kleur. Praten doen ze amper. Zo nu en dan werpen ze een verliefde blik de kinderwagen in. De potjes Olvarit liggen keurig naast het pak vochtige babydoekjes in het netje onder de buggy. Klaar voor aanstaande kotsboertjes en kwijlpartijen. De ober met pet brengt het stel thee, hij glimlacht geforceerd naar het wezen in de wagen, bewondering en afschuw vechten op zijn gezicht. Het verraadt het soort ongeloof dat de meeste jong volwassenen hebben als het op kinderen aankomt. De man die al vanaf het begin aan de bar tegen zichzelf en zijn krant zit aan te brabbelen kijkt op als hij de thee kopjes hoort rinkelen. Hij heeft een dikke met aderen doorlopen neus en hij drinkt de goedkoopste brandy van het huis. De ober met pet noemt hem José. José ziet eruit als een louche aandelenhandelaar, hij draagt een te groot pak met zwarte lederen instappers, zijn dunne zwarte haar strak over het hoofd naar achteren geplakt. Terwijl de ober hem bijschenkt pruttelt hij wat over de onafhankelijkheid van Catalonië en barst vervolgens in een ronkende lach uit die uitmondt in een hoestbui. De ober met pet schuift het pakje shag opzij en zet een glas water neer. Zonder iets te zeggen loopt hij weg.

Gerelateerd artikel: Mythes en legendes over Barcelona

Als ik mijn bier op heb en de hoek omloop richting het park zie ik de marktkoopman met paardenstaart op zijn hurken zitten. Hij stopt courgettes en tomaten terug in houten kratten, op de grond in de steeg liggen nog een aantal groenten. Naast de kar ligt het wieltje, tegen de muur van een huis staat de kora, het veelsnarige instrument. De Afrikaanse man helpt de groenteboer zijn waar bij elkaar te zoeken. Ze combineren gebrekkig Spaans met veel handen en voeten. Als ik langs loop groet ik, de groenteboer rijkt me een appel aan: ‘Ik heb er toch genoeg’. Hij wenst me nog een fijne dag en samen met de Afrikaanse man tilt hij de kar terug naar de markt.

Wat is jouw favoriete markt of buurtcafé in Barcelona? Waarom kom je er graag?