Vandaag deelt ShBarcelona een persoonlijk verhaal met je. Lees verder en voel de emotie in dit prachtige verhaal vol geschiedenis en herinneringen.
Gerelateerd artikel: Messi
Inhoudsopgave
Gracias a la Vida
Foto via Visualhunt
Onlangs werd ik herinnerd aan het nummer Gracias a la Vida, in een uitvoering van Mercedes Sosa. De moeder van een van mijn beste vrienden vertelde dat het nummer werd gedraaid op de begrafenis van haar schoonzus. Het bracht bij mij onherroepelijk de herinnering omhoog aan mijn oma. Mijn oma woonde een groot gedeelte van haar leven in Spanje, eerst een aantal jaren met het hele gezin in de buurt van Bilbao waar mijn opa werkte in de haven en later om dezelfde redenen in de buurt van Barcelona. Een stad die destijds gebukt ging onder het Franco regime en die bijlange na niet het elan had dat het heden ten dage wel heeft. Een periode voordat Barcelona in Nederland bij het grote publiek bekend werd doordat Cruijff er ging voetballen en een tijd waarin de Olympische Spelen nog geen opgepoetste glans aan de stad hadden gegeven.
Het buitenlandse leven van mijn oma was al ver voor Barcelona begonnen; in Indonesië als typiste bij het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger. Daar ontmoette ze mijn opa. Hij voer destijds als tweede stuurman voor een bedrijf gestationeerd in Rotterdam dat heen-en-weer schipperde tussen Nederland en Indië. Na Indonesië volgde een huwelijk en niet heel veel later emigreerden ze naar Spanje. Het Spaanse avontuur duurde echter niet lang. Mijn opa had in korte tijd twee banen gehad en bij de laatste vertrok hij met ruzie. Gedesillusioneerd keerden mijn opa en oma met gezin en al terug naar Nederland, maar Spanje verdween nooit helemaal uit het zicht. Franco overleed, Spanje opende zich voor de rest van de wereld en de kinderen verlieten het huis.
Andalusië
Anderhalf jaar nadat mijn oom zijn middelbare school had afgemaakt vertrokken ze. Wederom naar Spanje. Het zuiden dit keer, El Puerto de Santa María in Andalusië. Ik bracht er als kind elke zomer een aantal weken door. In mijn blootje rende ik als klein jochie door de tuin waar palmbomen en cactussen groeiden die ik tot mijn eigen vermaak omdoopte tot Meneer Kak. Op mijn hoofd droeg ik de oude kapiteinspet van mijn opa die tot ver over mijn oren zakte. Hij ligt nog steeds bij me thuis, versleten en wel, maar weggooien durf ik niet. Onvermoeibaar rende ik via de patio aan de achterkant van het huis via het zwembad terug naar de veranda. Om mijn armen zwembandjes en een waterpistool in mijn hand. In een staat van lichte paniek hoorde ik mijn opa en oma schreeuwen dat ik op moest passen dat ik niet in het zwembad viel.
Churros & snoep
’s Ochtends haalden we churros bij een oud mannetje langs de kant van de weg die ze vers uit het vet haalde, ’s middags deden we boodschappen op de overdekte markt. Vol enthousiasme racete ik tussen de driftig schreeuwende markt lui en schuifelende kromgetrokken vrouwtjes door. Overdonderd van alle kleuren en etenswaar die ik nooit eerder had gezien. Als mijn oma me kwijt was dan vond ze me bij de visboer waar ik gehypnotiseerd een dode dorade of heek aan het aaien was. Met een half oog gericht op de visboer verkondigde ze dat ik de vissen niet mocht aanraken. Ik moest schaterlachen en de visboer zei dat het geen enkel probleem was. Een jong bijna-blond kind met een scheef brilletje op zijn neus kan in Spanje weinig fout doen. Het marktbezoek eindigde steevast bij de snoepkraam waar ik met pupillen als ballonnen een zak suiker vol liet scheppen. ‘Niet tegen je moeder zeggen’ was steevast de boodschap die erna volgde. ’s Avonds zaten we uiteindelijk met iedereen uren buiten te eten op de patio. Op tafel verscheen de dorade die ik kort daarvoor nog had geliefkoosd. Tot diep in de nacht klonk er muziek en werd er gedronken. Koud werd het nooit.
In Maart 2014 overleed mijn oma. Niet geheel ontoevallig werd op haar begrafenis ook het nummer Gracias a la vida gespeeld waarin het geluk en het verdriet van het leven wordt bezongen. Een dankgetuigenis aan het leven in vier minuut vijfentwintig. Ik hoorde het voor het eerst in Puerto bij mijn opa en oma.
Gerelateerd artikel: We gaan naar de historische Mercado de la Boquería
Mercado Santa Catarina
Foto via Visualhunt
Het jaar na haar overlijden heb ik zonder er zelf erg in te hebben mijn oma achterna gereisd. Via twee maanden Indonesië en een lange week Andalusië belandde ik in Barcelona waar ik nu nog steeds woon. Mijn huis bevindt zich op een steenworp afstand van de Mercado Santa Catarina, een overdekte markt net als die bij mijn opa en oma. Elke keer als ik naar binnen loop betrap ik mezelf op een glimlach. Ik haal er churros ondanks dat ik ze niet eens meer echt lekker vind en bij de snoepkraam sta ik altijd een poosje stil om te kijken. En als ik bij de visboer kom en hij kijkt even niet raak ik altijd heel kort een van de vissen aan. De schaterlach onderdrukkend.
Wat is jouw band met Barcelona?
